|
Ĉ.e Landlimo
En unu el la kluboj de Parizo mi foje aŭ.dis ĉ.i tiun anekdoton:
Karaj gesamideanoj. Aŭ.skultu kio okazis al mi, kiam mi antaŭ. kelkaj tagoj pasis la landlimon inter niaj landoj. Mi loĝ.as en Kolonjo, germana urbo ĉ.e la rivero Rejno. Mi estas relative nova esperantisto. Mi havas amikinon ĉ.i tie en Parizo. Ni korespondas per Esperanto. Ŝ.i invitis min viziti ŝ.in kaj ŝ.ian hejmon. Tial mi decidis iri ĉ.i tian per vagonaro. Sed mia amiko en la klubo en la klubo de Kolonjo propones al mi sian aŭ.tomobilon, kondiĉ.e ke lia edzino partoprenu la veturadon. Ŝ.i volas viziti sian francan onklon. Tion mi kompreneble tuj aprobis, kaj ni veturis.
Ĉ.e la landlimo oni demandis min pri diversaj aferoj koncerne la aŭ.tomobilon. i.a. ankaŭ. “Ĉ.u ĝ.i estas via?”
“Ne, ĝ.i apartenas al mia amiko. Li pruntedonis ĝ.in al mi por unu semajno.”
Li prenis niajn pasportojn kaj demandis, “Ĉ.u ŝ.i estas via edzino?”
Tuj mi respondis, “Ne, ŝ.i estas la edzino de mia amiko.”
Redonante al ni la pasportojn li ridetis dirante, “Vi havas unikan amikon, sinjoro!”
|
边境线上
在巴黎的一家俱乐部，我曾经听到过这样一个故事：
亲爱的同志们，请听我讲讲几天前我在过国境线时所发生的事情吧。我住在莱茵河畔的德国城市科隆。我是一个才学世界语不久的世界语者。我又一位女友就在巴黎。我们用世界语通信来着。她邀请我去看她和她的家，所以，我决定乘火车来这里。可是，我在科隆俱乐部的朋友却提出借车给我，条件时，只要他的妻子与我同行。她要去看她法国的叔叔。我当然立刻就同意了，于是我们就上了路。
在边境线上，人们向我问起有关这辆车的各种各样的问题，其中一个问题是：“车是你的吗？”
“不，是我朋友的，他借我用一个星期。”
他拿过我们的护照问道：“她是你的妻子吗？”
我立刻回答说：“不，他是我朋友的妻子。”
他把护照递还给我们，笑着说：“先生，你可交上了个奇特的朋友！”
|